He 's got the whole world in his hand

Na het avondeten en de koffie gisteravond vertrokken naar de Noordkaap, vanuit ons hotel een ritje van zo’n 35 km. In Honningsvg was het bewolkt, en we hadden zo onze twijfels of we wel moesten gaan, maar een local verzekerde ons, dat de weersomstandigheden op de Noordkaap enorm kunnen verschillen met die in de stad. Dan toch maar op weg. De route naar boven ging over kale rotsen en nog veel sneeuw, echt een poolgebied. Onderweg weer veel rendieren gezien, maar te ver weg om te filmen of fotograferen. Hoe hoger we kwamen des te donkerder het werd, niet dat de zon onder ging, maar gewoon vanwege de laaghangende bewolking. Bij de slagboom twijfelden we nog of we wel verder moesten gaan, maar je bent zo dicht bij, dan zet je door. Eenmaal op het parkeerterrein was het een en al camper en caravan, met ook wat personenauto’s en heel veel bussen. Je kunt met je toegangskaart 48 uur blijven, en dat doen dan ook heel veel kampeerders.
Voor ons geen optie, want we moesten weer terug naar het hotel.
Er is een mooi complex gebouwd (gedeeltelijk uitgehouwen in de rotsen) met een cafetaria, een tentoonstellingsruimte, een bioscoopzaal en nog meer voorzieningen, waaronder een postkantoor. Veel mensen vinden het leuk om een kaartje te versturen vanaf de Noordkaap, het noordelijkste puntje van Europa.
Eenmaal buiten was de laaghangende bewolking zo mogelijk nóg lager gaan hangen, er hing een dichte mist, bovendien was het slechts 3 gr.C en het woei er, wat de gevoelstemperatuur nóg kouder maakte. Toch kunnen we zeggen: We zijn er geweest, kijk maar naar de foto’s. Het had geen zin om op de middernachtszon te wachten, die liet zich jammer genoeg helemaal niet zien, maar het was tóch een belevenis, en in tegenstelling tot menig andere keer, was het nu helemaal niet druk, je kon zelfs het monument van de globe fotograferen, zonder dat er vreemden op staan.
De terugweg was een beetje eng, omdat bovenop de mist steeds dichter werd en de weg nauwelijks te zien was. Als je weet dat aan de ene kant van de weg hoge rotsen staan en aan de andere kant een diepe afgrond zonder vangrail oid, kun je je voorstellen dat het niet echt een ontspannen ritje werd.

De enige verkeersader van Noord naar Zuid is de E6, een andere mogelijkheid bestaat niet. Dat betekent dat we gister van Alta naar Honningsvg zijn gereden, en dat we vandaag hetzelfde traject in tegengestelde richting gingen op weg naar Kautokeino (Noors) oftewel Guovdageaidnu (in de taal van de Samen.En ook nu was de natuur ons goed gezind, weer heel veel rendieren gezien, van zowel veraf als heel dichtbij, omdat we voor een kudde moesten remmen; een rendierman met z’n harem stak over. Vanaf Alta voerde de weg door bosrijk gebied, en daarna door een smal dal met aan beide kanten torenhoge kale rotsen. Langs de weg de stroom Eibvelva, die zich soms met grote kracht door een smalle geul moet persen. Verderop verbreedde zich die rivier tot een groot meer, dat gevoed wordt door allerlei water dat uit de bergen komt.
Daarna werd het landschap weer bosachtig, zonder grootse vergezichten. Ik zat wat weg te kijken naar de zijkant van de weg, toen Leo riep: Kijk nou ‘s! Een pracht van een vos stak op nog geen 50 meter afstand de rijweg over, stond even stil, keek op, en maakte zich uit de voeten. Wat een ervaring! Behalve een zgn. patatvos (min of meer tamme vos) in IJmuiden had ík nog nooit een echte wilde vos gezien. Die kan ik dus nu ook afvinken.
We verblijven nu in een prachtig nieuw hotel, hebben net een heerlijk 3-gangendiner achter de kiezen, en gaan een beetje uitbuiken. Dit is een welkome afwisseling , na al die buffetten, waar je zelf voor je kostje moet zorgen ;-)